Dla Piotra Szackiego niezwykle ważny był aspekt pracy manualnej i więź łącząca człowieka z przedmiotem. Dzisiaj wiele prac domowych wykonujemy na stojąco i w pośpiechu. Chciałam stworzyć mebel, który pozwoli wygodnie wykonywać obowiązki kuchenne, celebrować je i cieszyć się nimi.

Prosty, stalowy stelaż stanowi neutralną podstawę dla przedłużonego siedziska. Funkcje i wygląd deski służącej za siedzisko można dostosować do indywidualnych potrzeb użytkownika. Zakres wykonywanych prac jest bardzo szeroki, poczynając od czynności kuchennych, przez warsztatowe, kończąc na zabawie. Prototyp wykonany ze starej deski, drążonej samodzielnie dłutem, powstał z myślą o pracach kuchennych takich jak łupanie orzechów, łuskanie fasoli, obieranie ziemniaków.

Zydel stanowi najprostszą konstrukcyjnie formę; składającą się z deski siedzeniowej do której bezpośrednio wpławione są 4 drążkowe nogi i zapłetwionego zaplecka – oparcia, wykonanego z jednej deski. Deska siedzeniowa najczęściej przybierała kształt trapezowaty (niekiedy ze ściętymi narożnikami).
Krzesła z oparciami rozpowszechniły się na wsiach dopiero na początku wieku XX, wcześniej używane były wśród najzamożniejszych chłopów.

Początkowo ten typ krzesła należały do sprzętów luksusowych, traktowanych jako siedzenie honorowe. Ze względu na nieskomplikowaną konstrukcję zydle mogły być wykonywane w gospodarstwach samodzielnie (przy użyciu siekiery, ośnika, dłuta i piłki). Podstawową ich dekoracją jest ozdobna forma zaplecka (z zastosowaniem ażurowania, profilowania, dekoracji snycerskiej, polichromii), ale niektóre są pozbawione zdobień. Ta forma krzesła inspirowała powojennych designerów, projektujących meble dla Cepelii, stąd jej pewna popularność do tej pory (np. zydle znajdowały się wśród dawnego wyposażenia mebli biurowych w PME).

Znajdź rzemieślnika na mapie: