Artur Gosk poprzez nowy projekt ula zabiera dość istotny głos w dyskusji nad problemem ginięcia pszczół.

W miastach europejskich hodowla pszczół w przestrzeniach miejskich jest tematem popularnym. Również w Polsce zagadnienie miejskiego pszczelarstwa jest coraz częściej poruszane przez społeczników, ekologów, miejskich aktywistów.

Projektowany dla pszczelej społeczności dom łączy cechy funkcjonalne i ergonomiczne klasycznych uli, nawiązując do współczesnej, minimalistycznej architektury. Istotne w projekcie jest wykorzystanie naturalnych materiałów do jego produkcji.

Personalizacja produktu polega na doborze materiału z jakiego ul ma być wykonany oraz na wyborze lokalizacji ustawienia obiektu. Z kolei Artur Gosk poprzez nowy projekt ula zabiera dość istotny głos w dyskusji nad problemem ginięcia pszczół.

Na terenach Polski ule zaczęły się pojawiać w XVIII wieku. Do tego czasu królowało bartnictwo i hodowla dzikich pszczół w leśnych barciach i kłodach. Wykorzystanie uli pozwala na bardziej wydajną intensywną gospodarkę pszczelarską, łatwiejszy dostęp do pszczół oraz większy uzysk miodu. Ule przyczyniły się także do lepszego poznania biologii pszczół.

Ule występują w dużym zróżnicowaniu materiałów oraz form . Do budowy uli wykorzystywano glinę, trzcinę, słomę, zwierzęce odchody, wreszcie drewno, a dzisiaj także sklejkę lub styropian. Formy uli to: walce, stożki, półkola, prostopadłościany.

Dzisiaj najczęściej używane w Polsce, nie tylko na terenach wiejskich ale także coraz częściej i w miastach są: ule warszawskie, wielkopolskie i ule Dadanta. Ul ma przede wszystkim chronić rodzinę pszczela, by czerpać jak najwięcej korzyści, ale jest także obiektem podlegającym estetyzacji, np. figuralne ule kłodowe przybierające różne postacie, czy np. słoweńskie ule z malowanymi frontowymi ściankami.

Znajdź rzemieślnika na mapie: